در روزهای ابتدایی نمایشگاه ایران‌پلاست 1401 بود که اعتراضات مردمی در سراسر ایران در حال شکل‌گیری بود. روزهای تلخی که با سیاه‌پوش شدن خانواده‌های زیادی به همراه شد.

ما نیز غمگین بودیم و توان فعالیت در جامعه مجازی نداشتیم. با توجه با خبرهایی که منتشر می‌شد، بدیهی است ادامه‌ی فعالیت ما که یک شرکت تولیدی هستیم در آن شرایط ضرورتی نداشت و به همین دلیل تا امروز فعالیتی نکردیم.

در ایامی که در جامعه مجازی فعال نبودیم همواره در حال تولید و فعالیت بودیم. برنامه‌ریزی می‌کردیم برای آینده‌مان، آینده‌ای که هزاران امید و انگیزه سبب شده که امروز هم مثل قبل پرانرژی فعالیتمان را ادامه دهیم.

تنها چیزی که به ما نیرو می‌دهد امید به ساختن ایرانِ آباد و آزاد است.

یکی از پادکست‌های خوبی که این روزها گوش می‌کنیم، راوی است. راوی در قسمت آخر خود حرف دل خیلی از ما که دغدغه ایران پر افتخار و سر بلند را داریم به خوبی بیان کرده که در متن زیر آمده:

– امید به اینکه صدف خادم‌هامون لازم‌نباشه برای آرزوی ورزشی‌شون از‌ایران برن.
– امید به روزی که خوزستان‌مون آب و هوای سالم داشته باشه و بهش فقط به عنوان کیف پول نگاه نکنن.
– امید به اینکه همه مردم، امکانات اولیه زندگی رو تو کشوری به این حاصلخیزی و ثروتمندی داشته باشن.
– امید به اینکه لازم نباشه سروش صلواتیان‌ها از زندگی و سلامتی‌شون بزنن تا به مردم یک منطقه محروم کمک کنن.
– امید به اینکه ثروت این کشور اول از همه برای مردم خودش خرج بشه.
– امید به اینکه خونه‌های کشورمون انقدر امن‌باشه تا با یه زلزله آینده مردم یه شهر به نابودی کشونده نشه.
– امید به اینکه آلودگی هوا باعث مرگ مردم‌مون نشه.
– امید به اینکه بالاخره برای زلزله زده‌های بم خونه ساخته بشه و مجبور نباشن تو کانکس زندگی کنن.
– امید به روزی که آدم‌های درست سر جای درستشون بنشینن.
– امید به اینکه بالاخره پروازهای کشورمون امن‌ترین پروازهای دنیا باشه.
– امید به اینکه تورم هر سال بخش بزرگی از جامعه‌مون رو به زیر خط فقر نبره و مردم‌مون در رفاه زندگی کنن.
– امید به اینکه اگه ویروس جدیدی مثل کرونا به وجود اومد تاخیر تو واردات واکسن باعث نشه عزیزان زیادی رو از دست بدیم.
– امید به اینکه به خاطر بی‌مسولیتی یه سری آدم‌ها مترو‌پل‌ها تو کشورمون نریزن.
– امید به اینکه حقوق شهروندی برای افراد ناشنوا، نابینا، معلول، کم‌توان و‌ناتوان به اندازه باقی آدم‌ها تو کشورمون باشه.
– امید به اینکه مادران ایرانی بتونن تابعیت ایرانی برای فرزندان‌شون بگیرن و‌این تابعیت براشون افتخار باشه.
– امید به اینکه جوان‌ها و نخبه‌های مملکت به جای فکر رفتن، به فکر موندن و‌ساختن آینده‌شون باشن.
– امید به اینکه خبرنگارهایی که راوی اتفاق‌های ترسناک هستن به جای کسی که اتفاق رو رقم‌زده زندانی نشن.
– امید به اینکه اقلیت‌های دینی، جنسی، نژادی و‌همه‌ی اقلیت‌های دیگه در کشور‌ما برابر باشن و برای زندگیشون لازم نباشه ایران رو ترک‌کنن.
– امید به اینکه این روزهای شوم تموم بشه.
– امید به اینکه بتونیم با همه‌ی دنیا در ارتباط و‌صلح باشیم.
– امید به اینکه تو ایرانی آزاد زندگی کنیم.
به همه‌ی اینها امید دارم و شک ندارم به همشون خواهیم رسید.
امیدوارم این وطن، وطن همه‌مون بشه.

بنابراین برای حفظ ارتباط بهتر با شما عزیزان، از امروز در فضای مجازی با تمام محدودیت‌های ایجاد شده آغاز به کار می‌کنیم.

امروز در دهمین سالروز تاسیس پایدار پلاستیک به همه‌ی اینها امیدواریم و شک نداریم به همه‌شون خواهیم رسید.